In gesprek met de Indonesiër
Door: Dineke en Erika
Blijf op de hoogte en volg Dineke en Erika
24 April 2008 | Indonesië, Gunungsitoli
Hoi allemaal,
We zitten weer legaal! Zoals je misschien wel weet, is Indonesië niet het gemakkelijkste land om langere tijd te verblijven. Je zit altijd met het probleem van het visum, in ons geval een sociaal visum. Voordat we vertrokken is er een visum aangevraagd, die eerst twee maanden geldig is en dan elke maand verlengd moet worden in Sibolga (dit ligt op Sumatra en om daar te komen moet je met de boot de zee oversteken). In elk geval goed voor een goede portie stress elke maand. Kantoren die gesloten zijn, verantwoordelijke personen die net even niet aanwezig zijn om die benodigde stempel te zetten, passen die verlopen zijn, formulieren die ontbreken en de stapels geld die onder tafel door geschoven moeten worden. Dat is Indonesië… Na een half jaar moet je dit visum in het buitenland opnieuw aanvragen, omdat het niet langer verlengd kan worden. Op naar Maleisië dus… Wij, met de Indonesische situatie in ons achterhoofd, hadden ons goed voorbereid. Alle benodigde formulieren waren aanwezig en we hadden een aantal dagen uitgetrokken om dit even te gaan regelen. Totdat we in Penang (Maleisië) op het Indonesisch consulaat aankwamen. We waren meteen aan de beurt en kregen een formulier toegeschoven die we in moesten vullen. Toen dit voor elkaar was, hebben we deze ingeleverd, samen met onze paspoorten, en werd ons verteld dat het de volgende dag, zelfde tijd, voor elkaar zou zijn. Netjes een bonnetje erbij met de kosten… en inderdaad, de volgende dag stonden we na twee minuten weer buiten, met ons gloednieuwe visum. Zo kan het dus ook…
Daarna was het even tijd voor vakantie. Via Maleisië naar Jakarta, naar Yogyakarta, Bali, Lombok en weer terug naar Medan. Veel gezien van de cultuur (of eigenlijk culturen, omdat Indonesië zo enorm groot is) en nog veel meer ontmoetingen gehad met allerlei verschillende mensen. Daar willen we iets meer over vertellen.
‘t Zal wel zijn omdat we blank zijn, of meiden, of de Indonesische taal spreken, of een combinatie hiervan. Maar overal waar we komen vallen we op en worden we aangesproken door de lokale bevolking. In Jakarta ontmoetten we Philip (een westerling overigens) uit Hawaii. Hij was helemaal enthousiast toen hij hoorde dat we in een weeshuis werkten. Zelf sponsort hij een project voor educatie in Jakarta. Telefoonnummer gekregen, e-mail erbij en een handvol tips voor onze volgende bestemming: Yogyakarta.
Toen we per ‘bemo’ (vervoersmiddel) naar Batavia gingen, raakten we aan de praat met de bestuurder, die problemen had om z’n e-mail te openen. Of we wilden helpen. Jawel, maar hoe? Helaas had hij een slechte timing, want toen hij ons opzocht in het hotel, wilden we net gaan slapen, dus helaas hebben we voor deze man weinig kunnen betekenen.
Per trein wilden we naar Yogyakarta… we hadden dus een treinkaartje nodig. Voor we goed en wel op het station stonden, kwam er al iemand naar ons toe om te helpen, zijn Engels te praktiseren, en nog veel meer blablabla. Hij bleef maar achter ons aanlopen, maar met zijn hulp hebben we uiteindelijk het juiste kaartje kunnen bemachtigen.
Op naar Yogya. Wat de mensen In de trein van ons dachten, kunnen we alleen maar raden. Maar toen we gingen bellen met de kinderen in het weeshuis (in het Indonesisch uiteraard en ook nog eens een half uur lang), draaiden er heel wat verbaasde hoofden onze richting uit.
Eenmaal in Yogya ging het ongeveer hetzelfde. Veel te veel becak-rijders, die ons allemaal een ritje aan willen bieden. Wij bleven echter stug antwoorden dat we alleen maar wilden ‘jalan-jalan’ (rondwandelen), op een gegeven moment riepen ze ons al toe of we wilden ‘jalan-jalan’ of dat we een ritje met de becak wilden. In een zilverwinkel raakten we aan de praat met het personeel, dat zo enorm moest lachen om ons ‘Sumatra-accent’. ‘t Zal wel zo zijn, wij hebben daar tenslotte de taal geleerd.
In ‘ons’ koffierestaurant ontmoetten we een ober, die altijd goed gehumeurd was, een behoorlijk mondje Nederlands kon en wel onze Engelse assistent wilde worden in het weeshuis… we hoeven alleen maar even te bellen. Weer een telefoonnummer erbij dus en het verzoek om toch eens weer te komen. Onderdak hebben we ook al voor ons volgende verblijf in Yogya, een serveerster in een ander restaurant bood vrijwillig haar huis aan als logeeradres.
En toen kwamen we in Bali. Afgezien van al die mensen die ons hun souvenirs wilden verkopen, hebben we daar weinig nieuwe contacten opgedaan. Tja, daar hebben ze al iets vaker een westerling gezien.
De topper beleefden we toen we van Bali naar Lombok wilden gaan, per boot. Met de taxi kwamen we aan in de haven, waar in no time al onze koffers meegenomen werden door een enorme groep ‘behulpzame’ mannen. De één vertelde ons dat we te laat waren voor de boot en dus een hotel nodig hadden, de volgende had een ‘goedkope’ cruise voor ons en weer een ander had een nog goedkoper bootticket. Uiteindelijk hebben we ze duidelijk weten te maken dat we alleen maar naar Lombok wilden, per openbare boot en wel dezelfde avond! Toen had weer een ander het juiste ticket voor ons, een hotel op Lombok en een transfer vanaf de boot naar het hotel… en ook nog eens, volgens eigen zeggen, spotgoedkoop. Dat aanbod hebben we uiteindelijk maar geaccepteerd, voor we de boot zouden missen door al dat oponthoud. Formulier ingevuld, betaald en toen achter onze koffers aangerend. Want al die mensen die ons uit de taxi hielpen stonden nog steeds te asen op onze bagage. En hoewel we wel 5 grote en 2 handtassen bij ons hadden, konden we die best zelf dragen en hadden we daar in elk geval geen 5 sterke kerels voor nodig. Maar die waren inmiddels al vertrokken, zodat we er maar achteraan zijn gehold. Eenmaal op de boot kwam de vergoeding voor de hulp: Rp 150.000 (=ong. € 13). Nu zijn wij niet helemaal gek, dat ging dus even niet door. Wij kwaad, zij kwaad (want ze waren zo moe van het dragen), en toen ze dreigden alles weer van de boot af te dragen hebben we grif toegestemd. We zijn er maar even bij gaan zitten en hadden al gauw een hele menigte om ons heen staan. Maar dat was wel het meest effectief, want de prijs daalde al drastisch. Uiteindelijk hebben we ze met Rp 20.000 weggekregen. Opgeruimd staat netjes! Na alle andere verkopers van ons af te hebben geschud, die zo bang waren dat we honger zouden lijden onderweg, hadden we even rust…maar niet lang. We raakten aan de praat met een bemanningslid van de boot, die een vrije avond had, zich verveelde en een betere zitplaats wist. Hij wilde ons wel samen op de foto zetten, maar kreeg de smaak zo te pakken dat er een hele fotosessie achteraan kwam. Uiteraard wilde hij ook samen met ons op de foto…of we die even per post op konden sturen. Weer een telefoonnummer rijker nu.
Aangekomen in Lombok wachtte ons een aangename verrassing. Er stond inderdaad vervoer klaar, met (grote verbazing) een NEDERLANDSE chauffeur en eigenaar van ‘ons’ hotel. Dat was net even waar we behoefte aan hadden. Toen het personeel van het hotel de volgende morgen ontdekte dat we Indonesisch spraken, hadden we het al gauw gemaakt. Of we niet langer konden blijven, was de veelgestelde vraag. ‘s Avonds hadden we het voltallige personeel om ons heen staan. Eén van de jongens kreeg zelfs ‘rindu’, dat wil zeggen dat hij ons enorm ging missen. Hij had namelijk niet zo vaak hotelgasten waar hij zoveel mee kon lachen. Maar eerlijk is eerlijk, leuk was het wel. En lachen konden we inderdaad.
En nu zijn we terug in Medan, waar we rust dachten te krijgen. Niet dus… We zijn nog even wezen shoppen, voor we het ‘harde leven’ op Nias weer induiken. In de eerste de beste kledingwinkel raakten we weer aan de praat met het voltallige personeel. Iedereen deed hard z’n best om de juiste broek of het juiste t-shirt voor ons te vinden. En of we nog eens weer terugkwamen…
Hoewel we heel wat verkapte huwelijksaanzoeken gehad hebben tijdens onze vakantie, was Medan wel de topper. Volgens mij hebben we elk zo’n 5 aanvragen gehad, verdeeld over maar liefst 2 winkels! De eerste vraag is meestal naar onze leeftijd (hun eigen leeftijd is opvallend vaak net een jaartje hoger dan de onze), dan is de volgende vraag of we getrouwd zijn of een ‘pacar’ (partner) hebben en zo nee, of we niet willen trouwen met een Indonesiër. Nee dus, we zijn al aardig bedreven in het afwimpelen van al die aanzoeken.
In Nias hebben we hier gelukkig geen last van, we kunnen dus vanaf morgen weer bijkomen. Morgen hopen we namelijk terug te vliegen en gaan we beginnen aan onze laatste 3 maanden in Indonesië. En daarna duiken we de anonimiteit weer in in Nederland, waar we niet opvallen, waar niemand ons aanspreekt op straat met ‘hello mister, hello miss, hello sister, hello beauty’, 'I love you', etc., waar niemand achterstevoren op z’n brommertje gaat zitten in een loeidrukke straat, om ons na te staren. Wat zal dat een heerlijk gevoel zijn!
Dit was onze vakantie, de volgende keer zullen we weer schrijven over onze ervaringen op Nias.
Tot schrijvens!
Ya'ahowu!
Dineke en Erika
We zitten weer legaal! Zoals je misschien wel weet, is Indonesië niet het gemakkelijkste land om langere tijd te verblijven. Je zit altijd met het probleem van het visum, in ons geval een sociaal visum. Voordat we vertrokken is er een visum aangevraagd, die eerst twee maanden geldig is en dan elke maand verlengd moet worden in Sibolga (dit ligt op Sumatra en om daar te komen moet je met de boot de zee oversteken). In elk geval goed voor een goede portie stress elke maand. Kantoren die gesloten zijn, verantwoordelijke personen die net even niet aanwezig zijn om die benodigde stempel te zetten, passen die verlopen zijn, formulieren die ontbreken en de stapels geld die onder tafel door geschoven moeten worden. Dat is Indonesië… Na een half jaar moet je dit visum in het buitenland opnieuw aanvragen, omdat het niet langer verlengd kan worden. Op naar Maleisië dus… Wij, met de Indonesische situatie in ons achterhoofd, hadden ons goed voorbereid. Alle benodigde formulieren waren aanwezig en we hadden een aantal dagen uitgetrokken om dit even te gaan regelen. Totdat we in Penang (Maleisië) op het Indonesisch consulaat aankwamen. We waren meteen aan de beurt en kregen een formulier toegeschoven die we in moesten vullen. Toen dit voor elkaar was, hebben we deze ingeleverd, samen met onze paspoorten, en werd ons verteld dat het de volgende dag, zelfde tijd, voor elkaar zou zijn. Netjes een bonnetje erbij met de kosten… en inderdaad, de volgende dag stonden we na twee minuten weer buiten, met ons gloednieuwe visum. Zo kan het dus ook…
Daarna was het even tijd voor vakantie. Via Maleisië naar Jakarta, naar Yogyakarta, Bali, Lombok en weer terug naar Medan. Veel gezien van de cultuur (of eigenlijk culturen, omdat Indonesië zo enorm groot is) en nog veel meer ontmoetingen gehad met allerlei verschillende mensen. Daar willen we iets meer over vertellen.
‘t Zal wel zijn omdat we blank zijn, of meiden, of de Indonesische taal spreken, of een combinatie hiervan. Maar overal waar we komen vallen we op en worden we aangesproken door de lokale bevolking. In Jakarta ontmoetten we Philip (een westerling overigens) uit Hawaii. Hij was helemaal enthousiast toen hij hoorde dat we in een weeshuis werkten. Zelf sponsort hij een project voor educatie in Jakarta. Telefoonnummer gekregen, e-mail erbij en een handvol tips voor onze volgende bestemming: Yogyakarta.
Toen we per ‘bemo’ (vervoersmiddel) naar Batavia gingen, raakten we aan de praat met de bestuurder, die problemen had om z’n e-mail te openen. Of we wilden helpen. Jawel, maar hoe? Helaas had hij een slechte timing, want toen hij ons opzocht in het hotel, wilden we net gaan slapen, dus helaas hebben we voor deze man weinig kunnen betekenen.
Per trein wilden we naar Yogyakarta… we hadden dus een treinkaartje nodig. Voor we goed en wel op het station stonden, kwam er al iemand naar ons toe om te helpen, zijn Engels te praktiseren, en nog veel meer blablabla. Hij bleef maar achter ons aanlopen, maar met zijn hulp hebben we uiteindelijk het juiste kaartje kunnen bemachtigen.
Op naar Yogya. Wat de mensen In de trein van ons dachten, kunnen we alleen maar raden. Maar toen we gingen bellen met de kinderen in het weeshuis (in het Indonesisch uiteraard en ook nog eens een half uur lang), draaiden er heel wat verbaasde hoofden onze richting uit.
Eenmaal in Yogya ging het ongeveer hetzelfde. Veel te veel becak-rijders, die ons allemaal een ritje aan willen bieden. Wij bleven echter stug antwoorden dat we alleen maar wilden ‘jalan-jalan’ (rondwandelen), op een gegeven moment riepen ze ons al toe of we wilden ‘jalan-jalan’ of dat we een ritje met de becak wilden. In een zilverwinkel raakten we aan de praat met het personeel, dat zo enorm moest lachen om ons ‘Sumatra-accent’. ‘t Zal wel zo zijn, wij hebben daar tenslotte de taal geleerd.
In ‘ons’ koffierestaurant ontmoetten we een ober, die altijd goed gehumeurd was, een behoorlijk mondje Nederlands kon en wel onze Engelse assistent wilde worden in het weeshuis… we hoeven alleen maar even te bellen. Weer een telefoonnummer erbij dus en het verzoek om toch eens weer te komen. Onderdak hebben we ook al voor ons volgende verblijf in Yogya, een serveerster in een ander restaurant bood vrijwillig haar huis aan als logeeradres.
En toen kwamen we in Bali. Afgezien van al die mensen die ons hun souvenirs wilden verkopen, hebben we daar weinig nieuwe contacten opgedaan. Tja, daar hebben ze al iets vaker een westerling gezien.
De topper beleefden we toen we van Bali naar Lombok wilden gaan, per boot. Met de taxi kwamen we aan in de haven, waar in no time al onze koffers meegenomen werden door een enorme groep ‘behulpzame’ mannen. De één vertelde ons dat we te laat waren voor de boot en dus een hotel nodig hadden, de volgende had een ‘goedkope’ cruise voor ons en weer een ander had een nog goedkoper bootticket. Uiteindelijk hebben we ze duidelijk weten te maken dat we alleen maar naar Lombok wilden, per openbare boot en wel dezelfde avond! Toen had weer een ander het juiste ticket voor ons, een hotel op Lombok en een transfer vanaf de boot naar het hotel… en ook nog eens, volgens eigen zeggen, spotgoedkoop. Dat aanbod hebben we uiteindelijk maar geaccepteerd, voor we de boot zouden missen door al dat oponthoud. Formulier ingevuld, betaald en toen achter onze koffers aangerend. Want al die mensen die ons uit de taxi hielpen stonden nog steeds te asen op onze bagage. En hoewel we wel 5 grote en 2 handtassen bij ons hadden, konden we die best zelf dragen en hadden we daar in elk geval geen 5 sterke kerels voor nodig. Maar die waren inmiddels al vertrokken, zodat we er maar achteraan zijn gehold. Eenmaal op de boot kwam de vergoeding voor de hulp: Rp 150.000 (=ong. € 13). Nu zijn wij niet helemaal gek, dat ging dus even niet door. Wij kwaad, zij kwaad (want ze waren zo moe van het dragen), en toen ze dreigden alles weer van de boot af te dragen hebben we grif toegestemd. We zijn er maar even bij gaan zitten en hadden al gauw een hele menigte om ons heen staan. Maar dat was wel het meest effectief, want de prijs daalde al drastisch. Uiteindelijk hebben we ze met Rp 20.000 weggekregen. Opgeruimd staat netjes! Na alle andere verkopers van ons af te hebben geschud, die zo bang waren dat we honger zouden lijden onderweg, hadden we even rust…maar niet lang. We raakten aan de praat met een bemanningslid van de boot, die een vrije avond had, zich verveelde en een betere zitplaats wist. Hij wilde ons wel samen op de foto zetten, maar kreeg de smaak zo te pakken dat er een hele fotosessie achteraan kwam. Uiteraard wilde hij ook samen met ons op de foto…of we die even per post op konden sturen. Weer een telefoonnummer rijker nu.
Aangekomen in Lombok wachtte ons een aangename verrassing. Er stond inderdaad vervoer klaar, met (grote verbazing) een NEDERLANDSE chauffeur en eigenaar van ‘ons’ hotel. Dat was net even waar we behoefte aan hadden. Toen het personeel van het hotel de volgende morgen ontdekte dat we Indonesisch spraken, hadden we het al gauw gemaakt. Of we niet langer konden blijven, was de veelgestelde vraag. ‘s Avonds hadden we het voltallige personeel om ons heen staan. Eén van de jongens kreeg zelfs ‘rindu’, dat wil zeggen dat hij ons enorm ging missen. Hij had namelijk niet zo vaak hotelgasten waar hij zoveel mee kon lachen. Maar eerlijk is eerlijk, leuk was het wel. En lachen konden we inderdaad.
En nu zijn we terug in Medan, waar we rust dachten te krijgen. Niet dus… We zijn nog even wezen shoppen, voor we het ‘harde leven’ op Nias weer induiken. In de eerste de beste kledingwinkel raakten we weer aan de praat met het voltallige personeel. Iedereen deed hard z’n best om de juiste broek of het juiste t-shirt voor ons te vinden. En of we nog eens weer terugkwamen…
Hoewel we heel wat verkapte huwelijksaanzoeken gehad hebben tijdens onze vakantie, was Medan wel de topper. Volgens mij hebben we elk zo’n 5 aanvragen gehad, verdeeld over maar liefst 2 winkels! De eerste vraag is meestal naar onze leeftijd (hun eigen leeftijd is opvallend vaak net een jaartje hoger dan de onze), dan is de volgende vraag of we getrouwd zijn of een ‘pacar’ (partner) hebben en zo nee, of we niet willen trouwen met een Indonesiër. Nee dus, we zijn al aardig bedreven in het afwimpelen van al die aanzoeken.
In Nias hebben we hier gelukkig geen last van, we kunnen dus vanaf morgen weer bijkomen. Morgen hopen we namelijk terug te vliegen en gaan we beginnen aan onze laatste 3 maanden in Indonesië. En daarna duiken we de anonimiteit weer in in Nederland, waar we niet opvallen, waar niemand ons aanspreekt op straat met ‘hello mister, hello miss, hello sister, hello beauty’, 'I love you', etc., waar niemand achterstevoren op z’n brommertje gaat zitten in een loeidrukke straat, om ons na te staren. Wat zal dat een heerlijk gevoel zijn!
Dit was onze vakantie, de volgende keer zullen we weer schrijven over onze ervaringen op Nias.
Tot schrijvens!
Ya'ahowu!
Dineke en Erika
-
24 April 2008 - 08:22
Janneke V:
Leuk om weer 's wat van jullie te lezen!
Succes de laatste drie maanden. (Gaat snel zeg.. al een half jaar weg :O)
Groetjes uit Den Dolder! -
24 April 2008 - 17:05
Erica:
dames leuk om jullie ervaringen te lezen!
geniet nog lekker van de alweer laatste maanden op indonesie!!
liefs jacco en erica -
25 April 2008 - 06:45
Evelyn:
Haha misschien gaan jullie het nog wel missen, die anonimiteit hier. Klinkt alsof jullie enorm bewonderd worden, nog geen last van het Britney Spears syndroom gekregen?
Even zonder gekheid, ik kan me voorstellen dat het aardig vermoeiend, maar ontzettend geweldig was, jullie vakantie! En lekker dat het met de formulieren zo snel geregeld was.
Geniet van je laatste drie maanden en ik kijk uit naar jullie volgende stukje! Liefs, Evelyn -
25 April 2008 - 13:40
Frans:
Hey supergirls!!
Passen jullie wel op met al die belangstelling ;-)
Gaaf dat jullie zoveel gezien hebben, ben ook heel benieuwd hoe die laatste 3 maanden zijn, toch ook nog een hele ruk.
Succes ermee,
liefs,Franciska -
30 April 2008 - 16:31
Hanneke Iris Merle:
Wat een fijne tijd hebben jullie daar, heerlijk! Hier gaat alles z'n gangetje. Iris is bijna jarig moest ik schrijven en Merle heeft vandaag (Koninginnedag) de 4e plaats gehaald met de optocht van de versierde fietsen (apetrots).
En Linde groeit gewoon door en vind het allemaal leuk!
Groetjes van de familie Borger -
02 Mei 2008 - 17:23
Annefleur:
Hé!
Leuk om alles te lezen, wat hebben jullie al veel gezien! Gaat het nog steeds goed?
Jammer dat ik jullie op een dag na mis in Kuala Lumpur ;)
Geniet er nog van!
X Fleur -
04 Mei 2008 - 17:20
Aartje En Dik:
Hoi Meiden we hadden toch al weer een hele tijd niets van jullie daar.
Ja maar nu is het dus wel weer goedgemaakt met jullie lange verhaal.dat maakt het wel weer goed.Nou jullie maken wel weer veel mee he allemaal.
Maar het word hier nu ook allemaal wat beter,het weer dan he!Ja het is sinds zaterdag eindelijk wat beter het word nu een beetje zomer.Maar dat hebben jullie nu al de hele tijd he! Of niet.
Nou maak er nog wat moois van de laatste weken en we blijven op de hoogte.Veel liefs van mij Dik en Dik[jr]
-
08 Mei 2008 - 06:40
Renate:
Hoi Dineke en Erika,
Wat een fantastische belevenissen! Heel fijn dat het visum zo snel geregeld was, dat is echt een aangename afwisseling op de normale gang van zaken. Jullie hebben eigenlijk nog een hele drukke vakantie gehad zo te lezen. Veel contacten opgedaan en jeetje wat een huwelijksaanzoeken!
Nog drie mooie maanden gaan jullie tegemoet!En dan inderdaad terug naar de anonimiteit in Nederland. Geniet dus nog maar even van al die aandacht!!!
Het allerbeste weer voor de komende tijd!
Groetjes Renate -
01 Juni 2008 - 19:59
Moshe:
Hoi Dineke,
Jullie hebben een prachtige trip gemaakt!!! Gaaf dat jullie de taal zo snel onder de knie hebben gekregen. Geniet van de laatse weken.
Succes
Moshe
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
