Weer thuis...

We zijn er weer, terug op Nederlandse bodem. Onze eerste indrukken: wat lopen de mensen hard, wat zijn ze wit en lang en wat is het hier koud.
Kortom, het valt niet mee om weer thuis te komen. Maar op dit moment is er nog genoeg te doen en dus weinig tijd om heimwee te krijgen naar Nias.

Dit zal de laatste aflevering zijn op deze weblog. Ons werk in Indonesië zit er op en we proberen na negen maanden de draad weer op te pakken in Nederland. We willen jullie nog laten delen in onze activiteiten van de laatste weken en speciaal het afscheid.

Omdat ook op Nias de kinderen zomervakantie hebben (zij het maar twee weken), hadden ook wij weinig meer te doen. Een groot deel ging terug naar hun familie, een kleiner deel bleef achter in de panti. We hebben de laatste twee weken dus gebruikt om (eindelijk) eens iets van het eiland te gaan zien. We hadden tot dan toe nog weinig meer gezien dan Gunungsitoli en deze weken waren de perfecte periode om families te bezoeken van een aantal kinderen. Wij hebben de kinderen leren kennen in een onnatuurlijke omgeving: weg van huis, gescheiden van familie. In negen maanden hebben we iets van hun achtergronden mogen horen. Daarom wilden we ook erg graag zelf zien in wat voor omgeving en gezinssituatie ze opgegroeid zijn. Dat is een erg leuke ervaring geweest. We hebben zo'n vier gezinnen bezocht, bij twee ervan hebben we ook overnacht. Het leven op een dorp... dat is toch iets anders dan het stadsleven of het leven in een panti. We sliepen bijvoorbeeld bij mensen die geen toilet of kamar mandi (douche) in hun huis hadden. Aanvankelijk zouden we 'gebruik' moeten maken van de rivier, maar bij nader inzien bleek de kamar mandi van de buren toch geschikter voor ons, westerlingen.
Ook hebben we verschillende (toeristische) plaatsen in het noorden en zuiden bezocht, genoeg om nu te kunnen zeggen: we hebben Nias gezien, op alle mogelijke manieren.

En toen werd het tijd om ons huis leeg te halen en afscheid te nemen van de kinderen, onze vrienden.
Wat ons inboedel betreft, we hebben een deel van onze spullen verkocht, een ander deel weggegeven. En wat onze kleren betreft: daar zijn een aantal kinderen erg blij mee nu.
Zondagavond hebben we onze afscheidsspeech gehouden in de panti, volledig volgens Niassische maatstaven. En op maandag om 12 uur reden we met twee stampvolle busjes weg van de panti om daar (in elk geval de eerstkomende tijd) niet terug te komen...dachten we.
Het bleek iets anders te gaan, want ons vliegtuig bleek stuk aan de grond te staan en vertrok dus niet. Er zat niets anders op, dan weer terug te gaan. Moeilijk hoor... je stelt je in op een afscheid, dat al niet gemakkelijk is, en dan gaat het niet door. Bovendien zou ons vliegtuig vanuit Medan de volgende dag echt wèl vertrekken, met of zonder ons. Maar de kinderen waren enorm blij met deze extra dag.
Weer terug naar de panti dus, een leeg huis, zonder bedden, water of wat dan ook. Kleren hadden we bijna niet meer, de handdoeken waren weggegeven en de matrassen verkocht. Maar de kinderen hebben ons enorm geholpen om ook de laatste dag en nacht door te komen. Op dinsdagmorgen vertrok dan toch ons vliegtuig, met slechts 15 minuten vertraging. En op woensdag stonden we weer in Nederland waar onze familie erg blij was om ons weer te zien.
Na de eerste drukke dagen is het tijd om de draad weer op te pakken. Wij zijn een ervaring rijker en hebben bovendien enorm veel vrienden gemaakt. De kinderen blijven echter achter met een leeg gevoel. En dat maakt weggaan erg moeilijk. Maar ook zij zullen verder moeten gaan, zonder ons.

Rest ons nog, iedereen heel hartelijk te bedanken voor alle belangstelling en reacties op de weblog, de vele e-mails en kaarten. We hebben dat heel erg gewaardeerd.

Tot ziens, Ya'ahowu!

Dineke en Erika