Cultuur-ontmoetingen
Door: Dineke en Erika
Blijf op de hoogte en volg Dineke en Erika
11 Februari 2008 | Indonesië, Gunungsitoli
Hallo allemaal,
Daar zijn we weer! We zullen nu eens origineel op de Indonesische manier beginnen: Beste vrienden, yang kami hormati, kami mohon maaf omdat ‘t (alweer) zolang heeft geduurd. (oftewel: beste vrienden die wij respecteren, we excuseren ons omdat…) Ter info: dit is in grote lijnen hoe een Niassische speech eruit ziet. Het begint met het noemen van alle belangrijke namen, dan volgt de kern en het eindigt met een reeks verontschuldigingen voor fouten die mogelijk wel en mogelijk niet zijn gemaakt. Tja, we leren het al aardig…
En hoe gaat het met ons? Wel aardig eigenlijk. In januari zijn we hard van start gegaan met werken. Dat houdt in: homeschooling, engelse cursus voor de kinderen in het weeshuis en (spel)activiteiten voor Ombolata. Onze week is goed gevuld en we voelen ons er prima bij. Daarnaast blijft er genoeg tijd over om de kinderen te helpen met het huiswerk en ook onze ‘sociale contacten’ te onderhouden met hen, vaak tot ‘s avonds erg laat. Vervelen is een woord dat in ons woordenboek momenteel niet voorkomt.
We hebben een tijdje terug beloofd, eens iets te schrijven over de cultuur van Nias. Misschien is het leuk om dat eens te doen vanuit onze eigen ervaringen. We zitten hier nu natuurlijk al een aardig tijdje en beginnen af en toe steeds minder te begrijpen van de gebruiken hier. We hadden het spectaculaire idee om af en toe eens een dagje ertussenuit te gaan om het eiland te verkennen, samen met een aantal kinderen uit de panti. We hadden dat al eens voorgesteld aan de Ibu’s, de leidinggevenden, en die vonden ‘t in eerste instantie prima. Wel werd toen gelijk aangegeven, dat zij meewilden naar Lahewa. Nou ja, geen probleem, wij dachten: dat komt wel eens… Vorige week wilden we dus (op een vrije dag voor de kinderen) naar Teluk Dalam. Eerst gevraagd of dat mogelijk was en ineens werd er toch moeilijk gekeken, want… de leiding zou toch mee naar Lahewa?!? Ja, maar niet nu! Na veel overleg kwamen ze dus ‘s avonds met de boodschap dat we maar alleen moesten, omdat we niet alle kinderen mee konden nemen en dus scheve gezichten zouden krijgen. Wij denken echter dat dat niet de reden is en dat we ten eerste de verkeerde persoon hebben gevraagd (niet de 1e leidinggevende) en dat we ten tweede een foute inschatting hebben gemaakt door niet eerst met de Ibu’s op stap te gaan. Tja, wisten wij veel… Hiërarchie is hier zo belangrijk, voor ons vaak maar moeilijk te vatten. Dat blijkt ook elke keer in de verdeling van snoepgoed, eten e.d. Wanneer er iets te verdelen valt krijgt de leiding (en wij dus ook) het meeste, wat overblijft is voor de kinderen. Eerlijk zullen we alles delen, maar wij wel ietsje meer dan jullie…
Het is ook ontzettend belangrijk, te weten wie er boven je staat, wie belangrijker is, wie meer geld heeft, wie ouder is, enz… Simpel voorbeeld: gisteren hadden we een verjaardag. De taart werd als volgt verdeeld: eerst de heren in volgorde van belangrijkheid en leeftijd, daarna de dames. Als laatste zijn de (minder belangrijke) lokale gasten pas aan de beurt.
Hiërarchie blijkt ook hieruit: als je iets nodig bent, ga je dat niet zelf halen, maar dat laat je doen door iemand die, vanwege leeftijd of functie, onder je staat. Ik loop zelf wel, ‘k heb zelf ook benen toch? Maar hier is dat niet gebruikelijk.
Gisteren gingen we wandelen met een aantal kinderen. Dat hadden we een aantal jongens beloofd, dus zo gezegd, zo gedaan. Nu kwam het zo uit, dat een stuk of wat meiden ook mee wilden. Nou ja, hoe meer zielen, hoe meer vreugde…dachten wij.
De groep werd echter meteen opgesplitst en de jongens bleven eerbiedig op grote afstand achter ons lopen…’want iedereen kijkt naar ons, als we samen met meiden lopen’. En ‘t vreemde is, dat wij regelmatig met een jongen alleen op stap gaan, naar de markt, naar de winkel of wat dan ook. Dat maakt niet uit en dat vinden ze allemaal erg leuk. Maar samen met meisjes uit het weeshuis… dat is echt ‘not done’.
Gelukkig zijn er een aantal kinderen die iets meer begrijpen van cultuur en ons regelmatig op de hoogte brengen. Dat geeft ons gelukkig iets meer inzicht in de gebruiken. Op een andere manier komen we er helaas bijna niet achter, omdat ze ons dat gewoon nooit zullen vertellen. ‘Altijd beleefd blijven’, is het motto en wordt er dus ook altijd braaf ‘ja’ geknikt, ook al bedoelt men ‘nee’. Moeilijk hoor…
Maar we blijven lachen en doen gewoon ons best om de mensen op een juiste manier te respecteren. En om ons aan te passen aan de gebruiken. Al gaat dat met vallen en opstaan…
Dat was het weer tot zover. Blijf lekker mailen en reageren op onze weblog, ook al komt er soms geen reactie en duurt het wel erg lang, voordat we weer eens wat schrijven.
De hartelijke groeten vanuit Nias, ook namens de kinderen die regelmatig roepen ‘kirim salam kepada keluarga dan teman-teman’, oftewel ‘doe je familie en vrienden de groeten’.
Dineke en Erika
Daar zijn we weer! We zullen nu eens origineel op de Indonesische manier beginnen: Beste vrienden, yang kami hormati, kami mohon maaf omdat ‘t (alweer) zolang heeft geduurd. (oftewel: beste vrienden die wij respecteren, we excuseren ons omdat…) Ter info: dit is in grote lijnen hoe een Niassische speech eruit ziet. Het begint met het noemen van alle belangrijke namen, dan volgt de kern en het eindigt met een reeks verontschuldigingen voor fouten die mogelijk wel en mogelijk niet zijn gemaakt. Tja, we leren het al aardig…
En hoe gaat het met ons? Wel aardig eigenlijk. In januari zijn we hard van start gegaan met werken. Dat houdt in: homeschooling, engelse cursus voor de kinderen in het weeshuis en (spel)activiteiten voor Ombolata. Onze week is goed gevuld en we voelen ons er prima bij. Daarnaast blijft er genoeg tijd over om de kinderen te helpen met het huiswerk en ook onze ‘sociale contacten’ te onderhouden met hen, vaak tot ‘s avonds erg laat. Vervelen is een woord dat in ons woordenboek momenteel niet voorkomt.
We hebben een tijdje terug beloofd, eens iets te schrijven over de cultuur van Nias. Misschien is het leuk om dat eens te doen vanuit onze eigen ervaringen. We zitten hier nu natuurlijk al een aardig tijdje en beginnen af en toe steeds minder te begrijpen van de gebruiken hier. We hadden het spectaculaire idee om af en toe eens een dagje ertussenuit te gaan om het eiland te verkennen, samen met een aantal kinderen uit de panti. We hadden dat al eens voorgesteld aan de Ibu’s, de leidinggevenden, en die vonden ‘t in eerste instantie prima. Wel werd toen gelijk aangegeven, dat zij meewilden naar Lahewa. Nou ja, geen probleem, wij dachten: dat komt wel eens… Vorige week wilden we dus (op een vrije dag voor de kinderen) naar Teluk Dalam. Eerst gevraagd of dat mogelijk was en ineens werd er toch moeilijk gekeken, want… de leiding zou toch mee naar Lahewa?!? Ja, maar niet nu! Na veel overleg kwamen ze dus ‘s avonds met de boodschap dat we maar alleen moesten, omdat we niet alle kinderen mee konden nemen en dus scheve gezichten zouden krijgen. Wij denken echter dat dat niet de reden is en dat we ten eerste de verkeerde persoon hebben gevraagd (niet de 1e leidinggevende) en dat we ten tweede een foute inschatting hebben gemaakt door niet eerst met de Ibu’s op stap te gaan. Tja, wisten wij veel… Hiërarchie is hier zo belangrijk, voor ons vaak maar moeilijk te vatten. Dat blijkt ook elke keer in de verdeling van snoepgoed, eten e.d. Wanneer er iets te verdelen valt krijgt de leiding (en wij dus ook) het meeste, wat overblijft is voor de kinderen. Eerlijk zullen we alles delen, maar wij wel ietsje meer dan jullie…
Het is ook ontzettend belangrijk, te weten wie er boven je staat, wie belangrijker is, wie meer geld heeft, wie ouder is, enz… Simpel voorbeeld: gisteren hadden we een verjaardag. De taart werd als volgt verdeeld: eerst de heren in volgorde van belangrijkheid en leeftijd, daarna de dames. Als laatste zijn de (minder belangrijke) lokale gasten pas aan de beurt.
Hiërarchie blijkt ook hieruit: als je iets nodig bent, ga je dat niet zelf halen, maar dat laat je doen door iemand die, vanwege leeftijd of functie, onder je staat. Ik loop zelf wel, ‘k heb zelf ook benen toch? Maar hier is dat niet gebruikelijk.
Gisteren gingen we wandelen met een aantal kinderen. Dat hadden we een aantal jongens beloofd, dus zo gezegd, zo gedaan. Nu kwam het zo uit, dat een stuk of wat meiden ook mee wilden. Nou ja, hoe meer zielen, hoe meer vreugde…dachten wij.
De groep werd echter meteen opgesplitst en de jongens bleven eerbiedig op grote afstand achter ons lopen…’want iedereen kijkt naar ons, als we samen met meiden lopen’. En ‘t vreemde is, dat wij regelmatig met een jongen alleen op stap gaan, naar de markt, naar de winkel of wat dan ook. Dat maakt niet uit en dat vinden ze allemaal erg leuk. Maar samen met meisjes uit het weeshuis… dat is echt ‘not done’.
Gelukkig zijn er een aantal kinderen die iets meer begrijpen van cultuur en ons regelmatig op de hoogte brengen. Dat geeft ons gelukkig iets meer inzicht in de gebruiken. Op een andere manier komen we er helaas bijna niet achter, omdat ze ons dat gewoon nooit zullen vertellen. ‘Altijd beleefd blijven’, is het motto en wordt er dus ook altijd braaf ‘ja’ geknikt, ook al bedoelt men ‘nee’. Moeilijk hoor…
Maar we blijven lachen en doen gewoon ons best om de mensen op een juiste manier te respecteren. En om ons aan te passen aan de gebruiken. Al gaat dat met vallen en opstaan…
Dat was het weer tot zover. Blijf lekker mailen en reageren op onze weblog, ook al komt er soms geen reactie en duurt het wel erg lang, voordat we weer eens wat schrijven.
De hartelijke groeten vanuit Nias, ook namens de kinderen die regelmatig roepen ‘kirim salam kepada keluarga dan teman-teman’, oftewel ‘doe je familie en vrienden de groeten’.
Dineke en Erika
-
11 Februari 2008 - 10:44
Franciska:
Ontzettend leuk om te lezen hoe jullie idd met vallen en opstaan de cultuur leren begrijpen!!
Ga zo door en geniet ervan, jullie zitten al ong op de helft van jullie tijd toch??
liefs, Franciska -
11 Februari 2008 - 15:38
Reiny:
Hoi Dineke en Erica,
Was weer een boeiend stukje wat jullie geschreven hebben. Lijkt me wel heel moeilijk om je aan de regeltjes te houden. Tis wel even wat anders als wij en jullie gewend zijn. Maar jullie kunnen er zo te zien goed mee overweg (knap hoor)
Succes verder en ook blijven genieten.
Liefs Reiny. -
11 Februari 2008 - 19:01
Robert Petra Bram:
ha die erika & dineke
leuk om weer eens een berichtje van jullie kant te ontvangen.
wel rare manieren daar zeg,altijd wel lachen om met een koppel meiden op stap te gaan! "vind ik dan"
heb je trouwens al geoefend "happy birthday" in het indonesie's?
is van de week ook al! we willen evt wel gebakje voor je bewaren,moet je maar ff laten horen.
groeten:peet robie brammetje -
11 Februari 2008 - 23:58
Joanneke:
Hoi Dineke
Dat is lang geleden. Ik las je berichtje op onze site echt leuk!!
We vermaken ons hier prima en hebben al heel veel gedaan. We zijn nu bezig met tweede week stage. En al bijna weer een maand weg uit NL, de tijd gaat zo super snel!!! Leuk om jullie ervaringen te lezen!
Tot....... (mails, krabbels...)
Liefzz Joanneke -
12 Februari 2008 - 20:24
Hanneke Borger:
Hoi, Goed om weer eens een stukje over jullie leven te lezen, wat bijzonder om zo echt wat van Indonesie op te steken ,van hun gebruiken, gewoontes en manier van denken. Moeilijk te beredeneren met onze hollandse mentaliteit. Nog een fijne tijd toegewenst. Groeten van ons allemaal. -
13 Februari 2008 - 08:13
Milly:
hoi dineke,
leuk om weer wat van je te lezen. best wel moeilijk om rekening te houden met de gebruiken, maar jullie slaan je er prima doorheen. zal volgende week als ik over indonesië vlieg naar je groeten. blijf genieten en tot het volgende boeiende schrijven.
Groetjes Milly -
13 Februari 2008 - 10:32
Judith (htro):
Jee, wat maken jullie veel mee zeg! Wat ontzettend apart om die cultuurverschillen zo mee te maken.. Word je er niet stapelgek van?! Ik zou ze echt flink wakker willen schudden als ik daar een paar maanden tussen zou zitten..! Eerst de belangrijkste mannen die een stukje taart mogen, kom op zeg! Irritant! Maar dat is ook goed om eens mee te maken, dan merk je pas hoe goed je het hebt in je eigen veilige landje. Volgens mij leren jullie er heel veel van! En je spreekt zelfs al wat woorden Indonesisch, respect! Nou ik ga weer verder met mijn boeiende fulltime baan, 21 maart zit ik lekker in het vliegtuig. Ik zal mijn site tegen die tijd aan je doormailen! Ik hou die van jullie zeker in de gaten. Heel veel plezier!!! -
13 Februari 2008 - 12:54
Evelyn:
Hoi Dineke en Erika,
Jullie zijn inderdaad druk daar! Ik vind het, net als de rest hier, heel knap dat jullie je zo aangepast hebben aan het leven daar. Succes ermee en ik kijk alweer uit naar het volgende stukje! Wat een leuke foto's trouwens!
Groetjes, Evelyn -
14 Februari 2008 - 19:53
Aartje Eikelboom:
Hoi Diineke en Erika,sorry dat je al een tijdje niets hebt gehoord maar dat kwam omdat ik een tijd geen Internet had!Dat was wel eens lastig maar het komt weer goed.Nou ik had natuurlijk heel wat in te halen om alles zo n beetrje weer eens alles te lezen.Maar jullie hebben toch wel heel wat meegemaakt he allemaal.Nou en Dineke je bent ook nog even ziek geweest,nou dat was ook wat he daar in zo n vreemd land.
En houden jullie het zelf nog wel een beetje vol daar!En nog geen heimwee naar jullie thuis en familie!Nou ik blijf nu zeker weer een beetje op de hoogte,en lees weer lekker jullie berichten.Meiden geniet er nog maar lekker van,want jullie zitten nu wel op de helft he!Vel liefs van mij,je buurvrouw Aartje en Dik en Dik[jr]. -
18 Februari 2008 - 08:11
Alice Huls:
Hallo Erica,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag en nog vele jaren in goede gezondheid toegewenst.Groetjes Gert,Alice,Gerwin,Alinda,Hennie,Jan,Harm en Ilse. -
18 Februari 2008 - 14:53
Elleke:
Hoi Erika,
Gefeliciteerd met je verjaardag! Het zal zeker een andere verjaardag worden dan eerdere jaren, denk ik, in een ander land en andere cultuur. Leuk om jullie belevenissen te lezen. Volgens mij hebben jullie het daar wel naar jullie zin.
liefs,
Elleke -
18 Februari 2008 - 16:43
Wilma:
Hoi Erika,
Vanuit Rouveen:
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag en nog vele jaren!
We kijken elke dag even of er nog nieuws is en dat zullen we zeker blijven doen.
Groetjes Wilma en Andre -
19 Februari 2008 - 07:05
Bertha De Baat:
Hoi Erica, van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Wel raar zeker, zo'n eind van huis. Bedankt voor je nieuwsbrief. Het is steeds weer leuk te lezen hoe je het daar ervaart met al die cultuurverschillen en die rangen en standen. Het lijkt me af en toe erg frustrerend als je met de beste bedoelingen het weer eens "fout" blijkt te hebben gedaan.
Hartelijke groeten van oom Martin, tante Bertha en Daniel. -
23 Februari 2008 - 14:59
Jentje De Haan:
Ha Erica,
Ik heb je moeder gesproken in de winkel, en ze gaf me jou site door. Ik kwam er vandaag pas toe er even op te kijken...Leuk om jullie verhaal te lezen. Lijkt me wel een cultuurschok, dat de mensen zo kijken naar hun eigen gewin... Is niet de Bijbelse Lijn. Maar ja, dat buig je ook zo niet om.
Ik wens jullie allebei een goede tijd toe. En geniet van ervan. De tijd gaat vast heel snel met zulke drukke dagen.
Hartelijke groeten van Jentje de Haan -
26 Februari 2008 - 21:47
Naoom:
Heeeeey lieve Dineke,
Wag goed weer van je te horen!!! Aparte gewaarwording lijkt me dat wat je schreef over de hierarchie. Ik ben blij dat jullie het zo naar je zin hebben!! Ik mis je trouwens wel hoor bij onze etentjes :(. Hoop gauw weer wat van je te horen!!!
Veel liefs, Naoom -
29 Februari 2008 - 18:35
Jennemien:
Hoi Dineke en Erika,
Gisteren hebben we een kaart van jullie gekregen. Leuk, bedankt!! Het is leuk om jullie site te lezen en het geeft een indruk van wat jullie allemaal beleven. Dat is niet gering!! En geweldig dat jullie de kinderen zo kunnen helpen in hun ontwikkeling
Het lijkt me best ingewikkeld in zo'n totaal andere cultuur!
Veel plezier met de kinderen (spelen doen ze in willekeurig welke cultuur gelukkig!).
Groetjes, Geert en Jennemien + kinderen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
