Onze introductie-ervaringen

Hallo allemaal,

Niet te geloven, maar we hebben nu even een goede internetverbinding daar maken we dankbaar gebruik van. Dus nog kort even een up-date van onze ervaringen op het eiland. Inmiddels zijn we gestart met het introductieprogramma, wat zoveel inhoudt als het bezoeken van verschillende kerkelijke instanties, de kindergarten (kleuterschool), junior en senior highschool en het ziekenhuis. Maar eerst de verjaardag van Dineke.
Ze was 22 oktober jarig en de Nederlandse familie heeft als gewoonte dit uitgebreid te vieren met een kleine groep studenten. Dus ook Dinekes verjaardag. Er was heuse taart met tekst(alweer), een kaars erop met de cijfers '25' en natuurlijk cadeau's. Echt heel erg leuk. De Niassers zijn niet gewend hun verjaardag te vieren, vandaar dat dit is ingesteld, met als achterliggende gedachte dat we met z'n allen een grote familie zijn. De familie van Dineke kon haar verjaardag natuurlijk niet meevieren, daarom moesten we hen nu maar als familie beschouwen.
Dinsdag hebben we de bevestiging van de Euphorus meegemaakt, een nogal plechtige kerkelijke gebeurtenis, waarbij wij uitgenodigd waren. Een hele eer, maar het duurde al met al (inclusief maaltijd) zo'n 5 uur. Afwisselend waren er koren die optraden en ellenlange toespraken waar ze hier op het eiland erg van houden (en zo hard mogelijk schreeuwend in de microfoon...).
Onze introductie startte woensdag of donderdag ('k weet het niet meer precies) met een bezoek aan het immigratie- en politiebureau. Wat een ervaring, er is slechts 1 computer voor het hele kantoor, de politie moet het zelfs doen met een paar ouderwetse type-machines. Werkelijk, de tijd is te kort om alle indrukken te beschrijven, maar we kijken onze ogen uit en verbazen ons over alles.
Maar zo'n 3 uur later hadden we ons dan toch weten te registreren en is ons verzekerd dat we 24 uur per dag bij hen terecht kunnen als er problemen zijn. I hope not...
Tja, wat hebben we nog meer beleefd... We zijn heus uit eten geweest. Echt lekker en het kost omgerekend nog geen 2 euro per maaltijd. Je zou bijna besluiten niet meer te gaan koken.
Zaterdagavond hebben we de de kebaktian (avondsluiting) bijgewoond in Ombolata, dat is een klein dorp verderop waar het weeshuis met de jongste kinderen staat. Dat was zo leuk...een van de studenten van de theologische school op de campus waar wij wonen (snap je 'm nog haha), leidde het geheel en ze deed het zo leuk, dat alle kinderen genoten. Ze waren zo enthousiast en vonden ons (als blanke mensen - orang putih putih) natuurlijk geweldig. We hebben daar een hele leuke avond gehad.
Zondag hebben we voor het eerst een kerkdienst bijgewoond, een ervaring op zich. De dienst begint al om 7 uur 's ochtends en wordt vooral bijgewoond door de jongere mensen. Het was vooral een praise-dienst met veel zingen. Van de preek verstonden we uiteraard niets, maar toch was het wel leuk om mee te maken.
Oja, we hebben gezwommen, wat is het water in de oceaan heerlijk warm. Heel wat anders dan die koude noordzee. Alleen een beetje jammer dat je verplicht bent in vol ornaat (korte broek en t-shirt) te gaan zwemmen. Dat plakt natuurlijk oneindig.
Vanmorgen zijn we dus langs verschillende instanties geweest, het ziekenhuis (wat primitief en vuil), de kleuterschool met zo ontzettend veel kleine kinderen en het tehuis voor de oudere mensen. Werkelijk niemand kijkt naar hen om. Ontzettend triest, evenals de slechte kwaliteit van het onderwijs. Wanneer de docent niet komt opdagen, is er gewoon geen les of een student geeft les. En dat gebeurt erg regelmatig. Je begrijpt dat er van lesgeven dus weinig terechtkomt, dit is voor ons moeilijk te vatten, maar het gebeurt...

Oke, dit was het tot zover. We hopen binnenkort foto's te kunnen plaatsen, maar weten niet zeker of de computer dit aankan. Tot de volgende keer.

Groetjes Dineke en Erika