Aan het werk

Het heeft even geduurd, maar hier weer een berichtje vanuit Gunungsitoli. Sinds twee weken zijn we echt gestart met de eerste werkzaamheden en sinds deze week ook met de taalcursus. Genoeg te vertellen dus.
De afgelopen weken zijn we begonnen met huiswerkbegeleiding in de panti (weeshuis). 's Middags en 's avonds doen de kinderen huiswerk en we helpen ze daarbij, vooral met Engels en af en toe met wiskunde. Dat blijkt niet altijd even gemakkelijk, het niveau van hun Engels is om te huilen, ons niveau van het Indonesisch op dit moment ook, dus je begrijpt, dat zorgt af en toe voor miscommunicatie. Maar met handen, voeten en tekeningen komen we een heel eind! Sinds we deze week echt taalles krijgen gaat onze taalkennis met sprongen vooruit.
Tja, de kinderen krijgen dus Engels op school. We zullen proberen jullie een indruk te geven. In het hele weeshuis zijn een paar woordenboeken aanwezig, voor algemeen gebruik. Niet dat je daar altijd op kunt vertrouwen, de woordenboeken zitten vol taalfouten. Lesboeken kennen ze helemaal niet. We zijn er nog niet helemaal achter hoe het werkt, maar waarschijnlijk dicteert de docent en schrijven de leerlingen e.e.a. in hun schrift. Je begrijpt dat dit dus ook vol fouten zit. Bovendien wordt er slecht opgelet (denken we), zodat vervolgens voor veel kinderen absoluut niet duidelijk is wat ze moeten doen. Voordat wij dus weten wat de bedoeling is, zijn we wel een poos verder...
Oke, het moet gezegd worden dat de kinderen erg blij zijn met onze ondersteuning, al kost het af en toe moeite om hen duidelijk te maken, dat zij zelf hun huiswerk maken en wij alleen HELPEN! Ook leuk om te vertellen: veel kinderen hebben hetzelfde huiswerk. De slimste van hen maakt het, de rest schrijft het over. Hoezo laag niveau???
We zijn van plan om in januari (als we de taal iets beter spreken) zelf les te gaan geven in het engels, voor diegenen die dat willen. En er zijn er best een aantal, die heel graag willen leren, maar die er zonder begeleiding niet uitkomen.

Naast de huiswerkbegeleiding doen we 1 spelactiviteit per week. De eerste keer was dat levend stoelendans. Ook hier ging de uitleg met handen en voeten, maar gegil en gejoel alom.
Gisteren hebben we een engelse quiz gemaakt. Wij hadden plaatjes en Indonesische woorden, de kinderen moesten vervolgens zo snel mogelijk de engelse vertaling geven. Dat sloeg aan, de kinderen waren razend enthousiast en wilden meteen daarna nog een quiz (die we natuurlijk niet hadden, maar misschien een andere keer).

Onze taalles:
Na een aantal verzette afspraken (heel normaal in Indonesie, maar voor ons af en toe echt frustrerend) is dan toch eindelijk onze taalcursus gestart. We hebben les van een gepensioneerde Engelse leraar die ook werkelijk goed Engels spreekt. Daarnaast gaf hij trouwens nog les in maar liefst 8!! andere vakken, waarbij we onze twijfels hebben over de kwaliteit ervan, maar goed... Engels spreken doet hij goed.
Hoewel niet elke les even interessant is. Grammatica wordt tot in den treure uitgediept, we hebben een halve les besteedt aan de Indonesische titels zoals dr, drs, enz, die hier ontzettend belangrijk zijn en andere (voor ons niet relevante) dingen. Maar toch hebben we nu echt het idee dat we vooruitgaan met de taal. We hebben zelfs 'tugas', huiswerk en zitten dus af en toe braaf zinnetjes te vertalen. Maar eerlijk is eerlijk, het werkt wel!

Zoals je merkt, is er veel te vertellen, de tijd vliegt voorbij en we maken ontzettend veel leuke en af en toe ook rare dingen mee. We krijgen langzamerhand steeds leuker contact met de kinderen. In het begin was dat lastig, omdat we (voor hen) op zo'n hoge positie staan. Alle kinderen spreken ons aan met 'kakak', of 'sister', dit geeft aan dat we ouder zijn en dus boven de kinderen staan.

De volgende keer hopen we iets meer te vertellen over de omstandigheden waarin de Niassers leven. Wij blijven ons verbazen...

Helaas lukt het tot nu toe nog niet om foto's te plaatsen. Met kerst zijn we in Medan, mogelijk lukt het dan.

Sampai jumpa (tot ziens)!